"Çizmelerimi çıkarayım mı?" diyen adamı doğru anlamak.

Merhaba.

Ulusça çok büyük bir acı ve sıkıntı yaşadık.

Soma'daki kömür ocağında 1 günde 300 insan istatistik oldu gitti.

Onlardan bir tanesi, bana bu bloga geri dönme enerjisini verdi.

Yerin altından canını zor kurtararak çıkmış, ambulansa binerken ölü mü yaşıyor mu hala kendisi bile idrak edebilmiş değil. Sedyeye yatırıyorlar, ayaklarını yukarı çekip, sırtını koyup yatacak. Çekiyor ayaklarını, indiriyor. "Çizmelerimi çıkarayım mı?" diyor. Hepimiz şaşkınız. "Yok yok" diyorlar. "Sedye kirlenmesin" diyor. "Tamam tamam olsun bi' şey olmaz" diyorlar, çekine çekine ucuna ilişiyor sedyenin. Hayatı kurtuluyor.

Aynı gün adam herkesin dilinde. Yüce gönüllülüğü, büyük insanlığı anlatılıyor. Hakkında gözü yaşlı tweetler atılıyor. Haber bültenlerine konu oluyor.

Peki bundan ne anladık? Büyüklüğünden, yüceliğinden mi yaptı bu adam bunu? Sevgi kelebekliği miydi derdi?

Hayır.

Ezilmişlikten, hor görülmüşlükten yaptı. İnsan yerine konulmamışlıktan yaptı. Kendisine o sedyeden daha değersiz olduğu hissettirildiği, anlatıldığı, belletildiği için yaptı.

Bunu anlamadan bu sorunu nasıl çözeceksiniz?

Bugün onu haber bültenine konu yapanlar, yarın davet edip konuk yapacak. Hakkında ağdalı cümlelerle yazılar yazacak. Boynuna madalya takıp binanın dışına koyacak. Ve ertesi gün sokakta tekrar gördüklerinde arabalarının camını bile açmayacaklar.

...ve bu düzeni yaratan dünya utanmadan dönmeye devam edecek.

Bunun benim tasarım yolculuğumla ne alakası var peki?

Kaç kişi fark etmiştir bilmem, o adam senin yapamayacağın bir işi yapıyor. Bunu idrak edersen, saygı duyarsın. Sen mühendis olup o adamın çıkardığı kömürle çalışacak makinayı tasarlayabilirsin. O bunu yapamayabilir, doğrudur. Ama sen de o kömürü çıkarmak için yerin 2000 metre altına girip ölemezsin. O kadar yüreğin yok. Ben binayı tasarlayabilirim. Ama elime kazma küreği alıp onu inşa edemem. Yerden 200 metre yüksekteki bir tane vidayı sıkmak için belime ip bağlayıp gidemem. O cesaretim yok.

Onun için, saygı duyacaksın.

Ben bugün buradan ilan ediyorum. Tasarım yolculuğum beni hangi yollardan geçirirse geçirsin, işçilere olan saygımı asla kaybetmeyeceğim.

I'm just the pieces of the man I used to be
Too many bitter tears are raining down on me
I'm far away from home
And I've been facing this alone
For much too long

I feel like no-one ever told the truth to me
About growing up and what a struggle it would be
In my tangled state of mind
I've been looking back to find
Where I went wrong

Too much love will kill you
If you can't make up your mind
Torn between the lover
And the love you leave behind
You're headed for disaster
'cos you never read the signs
Too much love will kill you
Every time
I'm just the shadow of the man I used to be
And it seems like there's no way out of this for me
I used to bring you sunshine
Now all I ever do is bring you down
How would it be if you were standing in my shoes
Can't you see that it's impossible to choose
No there's no making sense of it
Every way I go I'm bound to lose
Too much love will kill you
Just as sure as none at all
It'll drain the power that's in you
Make you plead and scream and crawl
And the pain will make you crazy
You're the victim of your crime
Too much love will kill you
Every time
Too much love will kill you
It'll make your life a lie
Yes, too much love will kill you
And you won't understand why
You'd give your life, you'd sell your soul
But here it comes again
Too much love will kill you
In the end...

negativeMONOLITHosphere

4. Uluslararası Beton Tasarım Yarışması - Türkiye Başarı Ödülü

Ö.Savaş Özer - M.Volkan Durak

"We've worked with Foster now for 12 years. I think I'm right in saying that we have been engineers for all the work his firm has done, and I think he's been instrumental in getting the best performance out of us as engineers. We've run very hard for him. We don't mind at all. It's very nice. It's great fun. It's exciting. I like working with Norman Foster though he's a very difficult person; don't misunderstand me - he has very high standards. He can quite easily come to a point, a very long way through a design, when he suddenly concludes, probably quite rightly, that the design we have jointly developed is actually the wrong one; and he will have absolutely no hesitation in scraping it at all."

Anthony Hunt, Building, Eylül 1978

Empty spaces - what are we living for
Abandoned places - I guess we know the score
On and on
Does anybody know what we are looking for

Another hero another mindless crime
Behind the curtain in the pantomime
Hold the line
Does anybody want to take it anymore

The show must go on
The show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on

Whatever happens I'll leave it all to chance
Another heartache another failed romance
On and on
Does anybody know what we are living for
I guess I'm learning
I must be warmer now
I'll soon be turning round the corner now
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark I'm aching to be free

The show must go on
The show must go on - yeah
Ooh inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on

My soul is painted like the wings of butterflies
Fairy tales of yesterday will grow but never die
I can fly - my friends

The show must go on - yeah
The show must go on
I'll face it with a grin
I'm never giving in
On with the show

I'll top the bill
I'll overkill
I have to find the will to carry on
On with the
On with the show

The show must go on

Cuma Sabahı 10:00'da, Kadıköy - Hasanpaşa'da...