"Çizmelerimi çıkarayım mı?" diyen adamı doğru anlamak.

Merhaba.

Ulusça çok büyük bir acı ve sıkıntı yaşadık.

Soma'daki kömür ocağında 1 günde 300 insan istatistik oldu gitti.

Onlardan bir tanesi, bana bu bloga geri dönme enerjisini verdi.

Yerin altından canını zor kurtararak çıkmış, ambulansa binerken ölü mü yaşıyor mu hala kendisi bile idrak edebilmiş değil. Sedyeye yatırıyorlar, ayaklarını yukarı çekip, sırtını koyup yatacak. Çekiyor ayaklarını, indiriyor. "Çizmelerimi çıkarayım mı?" diyor. Hepimiz şaşkınız. "Yok yok" diyorlar. "Sedye kirlenmesin" diyor. "Tamam tamam olsun bi' şey olmaz" diyorlar, çekine çekine ucuna ilişiyor sedyenin. Hayatı kurtuluyor.

Aynı gün adam herkesin dilinde. Yüce gönüllülüğü, büyük insanlığı anlatılıyor. Hakkında gözü yaşlı tweetler atılıyor. Haber bültenlerine konu oluyor.

Peki bundan ne anladık? Büyüklüğünden, yüceliğinden mi yaptı bu adam bunu? Sevgi kelebekliği miydi derdi?

Hayır.

Ezilmişlikten, hor görülmüşlükten yaptı. İnsan yerine konulmamışlıktan yaptı. Kendisine o sedyeden daha değersiz olduğu hissettirildiği, anlatıldığı, belletildiği için yaptı.

Bunu anlamadan bu sorunu nasıl çözeceksiniz?

Bugün onu haber bültenine konu yapanlar, yarın davet edip konuk yapacak. Hakkında ağdalı cümlelerle yazılar yazacak. Boynuna madalya takıp binanın dışına koyacak. Ve ertesi gün sokakta tekrar gördüklerinde arabalarının camını bile açmayacaklar.

...ve bu düzeni yaratan dünya utanmadan dönmeye devam edecek.

Bunun benim tasarım yolculuğumla ne alakası var peki?

Kaç kişi fark etmiştir bilmem, o adam senin yapamayacağın bir işi yapıyor. Bunu idrak edersen, saygı duyarsın. Sen mühendis olup o adamın çıkardığı kömürle çalışacak makinayı tasarlayabilirsin. O bunu yapamayabilir, doğrudur. Ama sen de o kömürü çıkarmak için yerin 2000 metre altına girip ölemezsin. O kadar yüreğin yok. Ben binayı tasarlayabilirim. Ama elime kazma küreği alıp onu inşa edemem. Yerden 200 metre yüksekteki bir tane vidayı sıkmak için belime ip bağlayıp gidemem. O cesaretim yok.

Onun için, saygı duyacaksın.

Ben bugün buradan ilan ediyorum. Tasarım yolculuğum beni hangi yollardan geçirirse geçirsin, işçilere olan saygımı asla kaybetmeyeceğim.